Op de website van vrijwel elke school in Nederland wordt vermeld dat het kind centraal staat. Helaas lukt het vaak niet om die centraalstelling in een contextueel perspectief te plaatsen. Zolang de kinderen niet in de knoop zitten, lukt het scholen meestal prima om de kinderen echt te zien. Hardwerkende, enthousiaste, vriendelijke kinderen worden graag en met weinig moeite centraal gesteld. Maar zodra er een haast onontwarbare knoop van problemen dreigt (getoond door kinderen door bijvoorbeeld te schreeuwen, te vechten of zich juist terug te trekken), hebben leraren, hulpverleners, coaches, begeleiders en andere helpers de neiging om die knoop te slechten met een stevige interventie. De knoop wordt doorgehakt, zonder te onderzoeken wat de knoop ons vertelt over loyaliteit. De hulpverleners hebben dan vaak de neiging zich te richten op het probleem, zonder stil te staan bij wat er achter de Gordiaanse knoop die een kind met zich meezeult schuil zou kunnen gaan. In dit artikel verken ik hoe je kinderen die in de knoop zitten recht kunt doen, door de knoop niet te lijf te gaan met een zwaard, zoals Alexander de Grote ooit deed, maar door als begeleider de knoop te bestuderen. Hoe stel je het kind centraal als het in de knoop zit? Dat doe je door op een liefdevolle wijze de wereld van het kind te onderzoeken, op zoek naar het verhaal achter de Gordiaanse knoop.